ह्यांना मराठी लघुकथेचे जनक म्हणून ओळखले जातात.

ह्यांना मराठी लघुकथेचे जनक म्हणून ओळखले जातात. मराठी साहित्य हा मराठीच्या साहित्याचा मुख्य भाग आहे, ही एक इंडो-आर्य भाषा आहे जी भारतीय महाराष्ट्रात मोठ्या प्रमाणात बोलली जाते आणि देवनागरी आणि मोडी लिपीमध्ये लिहिली जाते. प्राचीन काळ

महाराष्ट्री प्राकृत ही दक्षिणेकडील प्राकृत होती जी नर्मदा आणि गोदावरीच्या काठावर बोलली जात होती. महाराष्ट्र हा वैदिक संस्कृतचा एक भाग होता. एक वेगळी भाषा म्हणून महाराष्ट्राचे अग्रगण्य उदाहरण सुमारे 3र्‍या शतकापूर्वीचे आहे, जे पुणे क्वार्टरमधील नाणेघाट, जुन्नर येथे एका तळ्यात स्थापन केलेल्या ग्रेव्हस्टोन नेक्रोलॉजीमध्ये ब्राह्मी लिपी वापरून महाराष्ट्रीमध्ये लिहिले गेले होते. मराठीला अभिजात दर्जा मिळवून देण्यासाठी महाराष्ट्र राज्य सरकारने नेमलेल्या आयोगाने मराठी किमान 2300 पट अगोदर असल्याचा दावा केला आहे.( 1) मराठी, महाराष्ट्राची वाढ, 739 सीई बॉबी – प्लेट नेक्रोलॉजीमध्ये प्रथम साक्षांकित आहे. सातारा मध्ये. 11 व्या शतकातील मराठीच्या पर्यायी अर्ध्यापर्यंतच्या अनेक स्तवन, जे या स्तवनांमध्ये सामान्यत: संस्कृत किंवा प्राकृतमध्ये जोडले गेले

आहेत, अग्रगण्य मराठी-केवळ स्तवन म्हणजे शिलाहार राजवटीत जारी केलेल्या अस्थी, ज्यात ac समाविष्ट आहे. रायगड क्वार्टरच्या आक्षी तालुक्यातील 1012 सीई ग्रेव्हस्टोन नेक्रोलॉजी, आणि 1060 किंवा 1086 सीई बॉबी – प्लेट नेक्रोलॉजी जे दिवे येथील जमिनीच्या हक्काची (अग्रहरा) नोंद करते. . १२ व्या शतकापर्यंत मराठी ही एक प्रमाणित लिखित भाषा होती असे या स्तुतीसुचनेवरून दिसून येते. तरीही, 13 व्या शतकाच्या उत्तरार्धापर्यंत मराठीत कोणतेही तथ्यात्मक साहित्य निर्माण झाल्याची नोंद नाही. मराठी साहित्य, भारतातील इंडो-आर्यन मराठी भाषेतील लेखनाचा मुख्य भाग.

इंडो-आर्य साहित्यांपैकी सर्वात जुने साहित्य

बंगाली साहित्यासह, मराठी साहित्य हे इंडो-आर्य साहित्यांपैकी सर्वात जुने साहित्य आहे, जे सुमारे 1000 CE पर्यंतचे आहे. 13व्या शतकात महानुभाव आणि वारकरी पंथ या दोन ब्राह्मणवादी संचांचा उदय झाला, ज्याने मराठी साहित्याला लक्षणीय आकार दिला. अंतिम बाजू कदाचित अधिक फलदायी होती, कारण ती भक्ती चळवळींशी, विशेषत: पंढरपूर येथील विठोबाच्या लोकप्रिय पंथाशी संबंधित होती. या परंपरेतूनच 13व्या शतकात ज्ञानेश्वर ही मराठी साहित्यातील महान नावे आली; नामदेव, त्यांचे समकालीन तरुण, ज्यांची काही आध्यात्मिक गाणी शिखांच्या पवित्र ग्रंथ आदि ग्रंथात समाविष्ट आहेत; आणि 16व्या शतकातील कलम एकनाथ, ज्यांचे सर्वोत्कृष्ट कार्य म्हणजे भागवत-पुराणाच्या 11व्या पुस्तकाचा मराठी अर्थ लावणे. महाराष्ट्रातील भक्ती संगीतामध्ये, सर्वात कुप्रसिद्ध तुकाराम आहेत, ज्यांनी 16 व्या शतकात लिहिले. मराठीची अनोखी देणगी म्हणजे मार्शल लोकांमध्ये लोकप्रिय असलेल्या पोवाड्यांची परंपरा. 17 व्या शतकात ही परंपरा विशेषतः महत्वाची होती, जेव्हा शिवाजी, महान मराठा राजा, मुघल सम्राट औरंगजेबाच्या स्नायूंविरूद्ध आपल्या सैन्याचे नेतृत्व केले.

मराठी कवितेतील अत्याधुनिक

कालखंड केशवसुतपासून सुरू झाला आणि 19व्या शतकातील ब्रिटिश स्वच्छंदतावाद आणि डावेवाद, युरोपीय राष्ट्रवाद आणि महाराष्ट्राच्या इतिहासाची महानता सांगितली गेली. केशवसुतांनी पारंपारिक मराठी कवितेविरुद्ध बंड पुकारले आणि एक अकादमी सुरू केली, जी 1920 पर्यंत चालली, ज्यामध्ये घर आणि निसर्ग, उदात्त इतिहास आणि शुद्ध गीतवाद यावर जोर देण्यात आला. त्यानंतर, या काळात रविकिरण मंडळ नावाच्या संगीत समूहाचे वर्चस्व होते, ज्यांनी असे सांगितले की कविता विद्वान आणि संवेदनशील लोकांसाठी नाही तर ती दैनंदिन जीवनाचा एक भाग आहे. १९४५ नंतर मराठी कवितेने नश्वर जीवनाचा शोध घेण्याचा प्रयत्न केला. ती खाजगी आणि विशिष्ट आणि सवय असलेली बोलचालची भाषा होती.

हरी नारायण आपटे लिखित मधली स्थीती (1885; “मध्यराज्य”) ने मराठी कादंबरीची परंपरा सुरू केली; त्यांचा संवाद समाजसुधारणेचा होता. एक उच्च स्थान व्ही.एम. जोशी, ज्यांनी स्त्रीचे शिक्षण आणि विस्तार (सुशीला-राजकन्या, 1930) आणि कला आणि नैतिकता यांच्यातील संबंध (इंदू काळे वा सरला भोळे, 1935) यांचा शोध लावला. 1925 नंतर महत्वाचे होते N.S. फडके, ज्यांनी “कलेसाठी कलेचे” समर्थन केले आणि ज्ञानपीठ पुरस्कार विजेते व्ही.एस. खांडेकर, ज्यांनी पूर्वीच्या रोमँटिक “जीवनासाठी कला” सोबत सामना केला. इतर उल्लेखनीय पेन आहेत एस.एन. पेंडसे, कुसुमाग्रज (वि. व्ही. शिरवाडकर यांचे टोपणनाव), जी.एन. दांडेकर, रणजित देसाई आणि विंदा करंदीकर. गोषवारा

मराठीतील विद्वान इतिहास रचना विरोधाभास

अंतर्गत विरोधाभास आणि दबावांपासून अनभिज्ञ राहिली आहे ज्याने तेराव्या शतकापासून मराठीतील पांडित्य संभाषण आणि पांडित्य उत्पादन या दोन्हींवर वर्चस्व गाजवले आहे. भारताच्या रोमँटिक पुनर्रचना, आमच्या साम्राज्यवादी-विरोधी अभिजात वर्गाने बेकायदेशीरपणे विनियोगित आणि अंतर्गत केले, आपल्या देशाच्या विद्वान इतिहासाच्या रचनेला चिन्हांकित आणि विकृत केले आहे. युद्धोत्तर मराठी संभाषणाचा इतिहास महाराष्ट्रीय कलात्मक इतिहासातील एका माईलपोस्टपासून सुरू होतो, एम के गांधींच्या हत्येनंतरच्या ब्राह्मण-विरोधी ओरडण्यापासून सुरू होतो आणि नेहरूवादी सामाजिक-परिचित भांडवलशाहीच्या पर्यायी पंचवेळ योजनेसह समाप्त होतो. हे शहरीकरणाच्या दिशेने एक चळवळीचे प्रतीक होते, ज्याचे संपूर्ण प्रतिवाद या कालावधीनंतर एका चांगल्या दशकात उघड झाले नाहीत. जर्नल माहिती

द इकॉनॉमिक अँड पॉलिटिकल वीकली, मुंबई येथून प्रकाशित, ही एक भारतीय संस्था आहे जी स्वतंत्र शिक्षण आणि गंभीर चौकशीमध्ये उत्कृष्टतेसाठी जागतिक स्वरूप प्राप्त करते. 1949 मध्ये प्रथम इकॉनॉमिक वीकली म्हणून प्रकाशित झाले आणि 1966 पासून इकॉनॉमिक अँड पॉलिटिकल वीकली म्हणून प्रसिद्ध झाले, EPW, हे जर्नल प्रसिद्ध आहे, स्वतंत्र भारताच्या बौद्धिक इतिहासात एक विशेष स्थान आहे. पाच दशकांहून अधिक काळ EPW हा एक अनोखा मंच राहिला आहे ज्याने आठवड्यातून आठवड्यातून शिक्षणतज्ज्ञ, प्रयोगकर्ते, धोरणकर्ते, स्वतंत्र विचारवंत, गैर-सरकारी संस्थांचे सदस्य आणि राजकीय कार्यकर्ते यांना अर्थशास्त्र, राजकारण, समाजशास्त्र, संस्कृती, भूप्रदेश आणि भूभागातील वादविवादांसाठी एकत्र आणले आहे. बहुविध इतर विषय.

चाळीसच्या दशकात मराठी साहित्यातील सजगतेतील

प्रमुख बदलाची सुरुवात बी.एस.च्या अवांतर गार्डे आधुनिक कवितेने झाली. मर्ढेकर. मध्यंतरी पन्नासच्या दशकात ‘लिटिल मॅगझिन चळवळ’ने पुरेशी प्रेरणा मिळवली होती. या चळवळीच्या सहाय्याने, साहित्याने जोटिंग्स प्रकाशित केले, जे गैर-अनुरूप, मूलगामी आणि प्रायोगिक होते. लिटिल मॅगझिन चळवळीमुळे दलित विद्वान चळवळीलाही तीव्रता प्राप्त झाली होती. या मूलगामी चळवळीला डॉ. बाबासाहेब आंबेडकर आणि विद्वान आस्थापनांना आव्हान दिले, ज्यात मध्यमवर्गीय, नागरी आणि उच्च इस्टेट पुरुषांचा समावेश होता. लिटिल मॅगझिन चळवळीने खरे तर अनेक उत्कृष्ट पेन तयार केले होते. भालचंद्र नेमाडे हे सुप्रसिद्ध कादंबरीकार, समीक्षक आणि मंत्री आहेत. अरुण कोलटकर, दिलीप चित्रे, नामदेव ढसाळ, वसंत आबाजी डहाके, मनोहर ओक आणि इतर अनेक आधुनिक मराठी संगीतकारांची कविता गुंतागुंतीची, समृद्ध आणि प्रेरणादायी आहे. भाऊ पाध्ये, विलास सारंग श्याम मनोहर आणि विश्राम बेडेकर यांनाही फॅब्रिकेशन पेन दिले

आहेत. दत्ता रघुनाथ कवठेकर हे 1930 च्या दशकातील प्रसिद्ध मराठी कादंबरीकार होते, 1970 च्या दशकाच्या उत्तरार्धात ते कादंबरी आणि लघुकथा संग्रहांसाठी लोकप्रिय होते, ज्यात नश्वर कनेक्शन आणि भावनांचे पैलू चित्रित होते. त्यांच्या कथांवर आधारित चित्रांमध्ये कुंकवाचा करंडा यांचा समावेश होतो. नारायण सीताराम फडके (एन.एस. फडके), प्रल्हाद केशव अत्रे (पी.के. अत्रे), कृष्णाजी केशव डमाळे (केशवसुत म्हणून ओळखले जातात), पुरुषोत्तम लक्ष्मण देशपांडे (प्रेमाने “पु ला” म्हणून ओळखले जाणारे) हे मराठी साहित्यातील अनेक उल्लेखित महान व्यक्ती आहेत, पट्ट्यांच्या जवळजवळ सर्व पंखांमध्ये योगदान दिले आहे. प्युअर सिच्युएशनल ह्युमरपासून ते अल्ट्रामॉडर्न क्लासिक्सपर्यंत, मराठी चित्रपट संगीत दिग्दर्शनापर्यंत, “पु ला” ने जवळजवळ सर्व काही साध्य केले. त्यांनी मराठी क्लासिक – गुलाचा गणपतीसाठी लेखन, दिग्दर्शन आणि संगीत दिले आहे. हार्मोनिअमवरील त्यांच्या उत्स्फूर्त सोलो परफॉर्मन्सच्या माध्यमातून भारतीय शास्त्रीय संगीताला त्यांनी दिलेल्या भरघोस देणगीमुळे मराठी साहित्यही प्रबुद्ध झाले.

मेंथा ऑयल रेट बाराबंकी टुडे jaanne ke liye CLICK HERE